Τελευταία Εγγραφή (pblogs are over)

Αυτή εδώ είναι η τελευταία εγγραφή στην γειτονιά των blogs του Pathfinder. Κλείνει η γειτονιά βλέπεις και πρέπει να μαζέψουμε ό,τι απλώσαμε γύρω τόσα χρόνια, μια ανακατωσούρα την κάναμε όπως και να πεις, μετά ησυχάσαμε λίγο κ.ο.κ. Τελευταία εγγραφή σε ένα μπλογκ που ξεκίνησε το 2003. Ναι, πριν 15 χρόνια, αλήθεια. Τι να γράψω τώρα σε αυτή την τελευταία εγγραφή; Δεν ξέρω. Δεν μου έρχεται κάτι. Το βρήκα: θα σας δείξω την πρώτη – πρώτη εγγραφή, την πρώτη – πρώτη ανάρτηση ετούτου εδώ του μπλογκ, του Τετραδίου, πριν 15 χρόνια. Νομίζω πως η πρώτη ανάρτηση είναι και ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει αυτή εδώ η ιστορία… Πάμε…

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Παρασκευή, 22 Αυγούστου 2003

Τετράδιο 50 ριγέ σελίδων με μπλε εξώφυλλο και καλοξυσμένο μολύβι, μαύρο, Νο2.
Ανάμνηση όμορφη από τα άγουρα χρόνια της καφετιάς σάκας με τη «χρυσή» κλειδωνιά και του αλφαβηταρίου.
Με όρεξη να γεμίζεις τις αράδες με «ΑαΒβΓγΔδΕε»με καλλιγραφικές ουρίτσες και σε σωστή παράταξη, σαν τα σπουργιτάκια στα σύρματα της ΔΕΗ έξω από το παράθυρο..

Κάθε που πλησιάζει φθινόπωρο έρχεται στο νου μου η εικόνα με την πολύχρωμη κούπα με το ζεστό κακάο δίπλα στο μπλε τετράδιο και το μαύρο μολύβι πάνω στο τραπέζι. Ένα παιδί μετράει τ άστρα (αγαπημένη μου παιδική συνήθεια) αλλά πριν τα μετρήσει έπρεπε να τελειώσει την ορθογραφία και την καλλιγραφία για την επόμενη μέρα..

Έκτοτε γέμισα πολλά τετράδια. Στην αρχή με γνώσεις που έπρεπε να γίνουν κτήμα μου και αρκετά αργότερα με σκέψεις δικές μου, στιχάκια και ζωγραφιές. Προπάντων ζωγραφιές. Από αυτές που πλαισιώνουν τα περισσότερα μαθητικά βιβλία, προϊόντα ανίας την ώρα της διδασκαλίας. Ύστερα από κάποια χρόνια ήρθε στη ζωή μου και αυτό το μαύρο κουτάκι με τα κουμπάκια σαν γομολάστιχες, ZX Spectrum 48K. Η πρώτη μου επαφή με τους υπολογιστές κάπου στις αρχές της δεκαετίας 80. Επανάσταση. Τώρα μπορούσα να αφήσω τα μπλε τετράδια με τα μαύρα μολύβια και τα μπλοκ ζωγραφικής με τις τέμπερες και να γράφω ή να ζωγραφίζω μέσω του υπολογιστή. Ασε που μπορούσα να το μάθω να παίζει και μουσικούλες!..
………………
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω τα πρώτα μου μπλε τετράδια και τα μαύρα μολύβια Νο2. Κάπου μάλιστα έχω φυλαγμένα μερικά. Σ ένα ντουλάπι στο κάτω μέρος της βιβλιοθήκης. Μαζί με το λεύκωμα της Δ Δημοτικού. Τα ξεφυλλίζω πότε-πότε, ειδικά όταν σε δύσκολους καιρούς αναζητώ και πάλι τα ίχνη μου, τις αφετηρίες μου. Αντίστοιχα ίχνη σκοπεύω να αποτυπώσω και σε αυτόν το χώρο. Με ενέπνεε η ονομασία «Ιχνηλάτης» (Pathfinder) και κόλλησα. Παρ όλο που κατά καιρούς έχω αφήσει παρόμοια ίχνη μου και αλλού, σε άλλες γωνιές του Διαδικτύου, εδώ αρχίζει να μου αρέσει περισσότερο. Για να δούμε, θα δείξει…

Την καλημέρα μου σε όλες και όλους…

 

Την καλημέρα μου, την καλησπέρα μου και ένα «έχετε γεια» σε όλες και όλους σας εκεί έξω!

YiannisD

Μήπως είσαι πιο σημαντικός από εμένα;

Τρίτη φορά την τελευταία εβδομάδα και δεύτερη συνεχόμενη τις τελευταίες τρεις ημέρες. Στην απεργία του Μετρό αναφέρομαι. Δώσε λοιπόν βάση σε αυτά που σημειώνω στη συνέχεια.

Απευθύνομαι όπως θα δεις σε έναν απεργό υπάλληλο του Μετρό:

Φίλε, αντιλαμβάνομαι ότι έχεις κόντρα με τη διοίκηση του εταιρείας στην οποία δουλεύεις. Αντιλαμβάνομαι να θεωρείς ότι γίνονται άσχημα πράγματα, ατασθαλίες, και να θέλεις να αντιδράσεις. Δεν κρίνω αυτή τη στιγμή αν όντως γίνονται ή όχι. Δέχομαι όμως ότι εσύ θεωρείς ότι γίνονται. Να αντιδράσεις λοιπόν. Φυσικά. Απέναντι σε ποιον; Στη διοίκηση της εταιρείας; Στο κράτος που σύστησε κι ενδεχομένως περιθάλπει τη διοίκηση της εταιρείας; Στην κυβέρνηση που εκπροσωπεί το κράτος που σύστησε κι ενδεχομένως περιθάλπει τη διοίκηση της εταιρείας; Στον κόσμο που ψήφισε την κυβέρνηση που εκπροσωπεί το κράτος που σύστησε κι ενδεχομένως περιθάλπει τη διοίκηση της εταιρείας; Στον υπόλοιπο κόσμο που είναι αντίθετος από τον κόσμο που ψήφισε την κυβέρνηση που εκπροσωπεί το κράτος που σύστησε κι ενδεχομένως περιθάλπει τη διοίκηση της εταιρείας; Στους ουδέτερους ή αδιάφορους ή τους ΔΞ/ΔΑ που ούτε ψήφισαν ούτε έχουν τίποτα με την όποια κυβέρνηση εκπροσωπεί το κράτος που σύστησε κι ενδεχομένως περιθάλπει τη διοίκηση της εταιρείας; Σε ποιον τελικά από όλους αντιτίθεσαι;

Να σου πω εγώ: Σε όλους θα έπρεπε. Εκτός από τον απλό κόσμο. Με τη διοίκηση πρωτίστως να τα βάλεις. Είναι ο πρώτος αρμόδιος για τις όποιες ατασθαλίες. Με το κράτος επίσης να τα βάλεις κατ’ επέκταση. Είναι το θερμοκήπιο που τρέφει τις διοικήσεις οργανισμών δημόσιων και ιδιωτικών. Με την κυβέρνηση επίσης να τα βάλεις. Την όποια κυβέρνηση, δεν έχει σημασία. Πήγαινε λοιπόν στη διοίκηση, βρες τους διοικούντες και διαμαρτυρήσου με όποιον τρόπο μπορείς και ξέρεις. Και για όσο αντέχεις. Πήγαινε και στους εκπροσώπους των σχετικών δομών του κράτους (διευθύνσεις υπουργείων κλπ.) και διαμαρτυρήσου. Με όποιον τρόπο μπορείς και ξέρεις. Και για όσο αντέχεις. Πήγαινε και στην όποια κυβέρνηση και πολέμησε με τους κυβερνητικούς παράγοντες, βουλευτές και λοιπούς. Με όποιον τρόπο μπορείς και ξέρεις. Και για όσο αντέχεις. Πήγες; Πες μου, πήγες;

Κι εσύ τι κάνεις τελικά; Πας αντιθέτως και πολεμάς τον κόσμο. Μόνο τον κόσμο. Κλείνεις το μετρό 3 μέρες μέσα σε 8 μέρες και γίνεται ο κακός χαμός στην αθηνούπολη. Όποιος γνωρίζει από αθηνούπολη αντιλαμβάνεται σε τί αναφέρομαι. Πήχτρα στους δρόμους, πήχτρα στις στάσεις, πήχτρα στα λεωφορεία, πήχτρα στις ζωές μας. Καθυστερήσεις και κόντρα καθυστερήσεις πρωί και απόγευμα, χαμένες ώρες από τις ζωές μας, νεύρα και κούραση παραπανίσια. Κι όλα αυτά γιατί; Σου χρωστάμε κάτι; Σου έχουμε κάνει κάτι; Σου είμαστε υπόλογοι για κάτι;

Σε τούτη τη χώρα είμαστε όλοι των εύκολων λύσεων. Κατεβάζουμε διακόπτες, διακόπτουμε παροχές, κλείνουμε λιμάνια, αποκόβουμε δρόμους, ακινητοποιούμε συρμούς, βάζουμε χειρόφρενο στα ΜΜΜ με περισσή ευκολία. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Εις βάρος πάντοτε του κόσμου. Ποτέ εναντίον της όποιας διοίκησης, ποτέ εναντίον των ιθυνόντων, ποτέ εναντίον των εκάστοτε κυβερνήσεων, ποτέ εναντίον των πολιτικών. Όχι. Αυτοί όλοι είναι στο απυρόβλητο. Άσε που έχουν και τα μέσα να ανταπεξέρχονται σε ό,τι προκύπτει. Σε αντίθεση με τον απλό κόσμο που απλά υποφέρει κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει ελαφρά τη καρδία να κάνει κάτι από τα παραπάνω. Και μην ξεχνάμε: όλες αυτές οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας οργανώνονται από τους συνδικαλιστές που είναι αποδεδειγμένα σε βάθος χρόνου, οι περισσότεροι, wannabe-πολιτικοί και ταγοί του δημόσιου βίου γενικότερα. Οπότε, κόρακας κοράκου μάτι βγάζει; Όχι βέβαια.

Και σε ρωτώ: Τί στο καλό πέτυχες με αυτή την διαμαρτυρία σου; Τί στο καλό πέτυχες με τη δική μου ταλαιπωρία;

Και σε ξαναρωτώ: Γιατί να ενδιαφερθώ να σε υποστηρίξω στη διένεξή σου με τη εταιρεία σου; Εσύ πότε ενδιαφέρθηκες για τις δικές μου διενέξεις και προβλήματα;

Ή μήπως είσαι πιο σημαντικός από εμένα;

Μικρή Ασμπετοσυνάντηση

Απόψε γίνεται αυτό εδώ:

http://eroessa2.pblogs.gr/2017/01/asmpetosynanthsh.html

Για αυτούς που ξέρουν…

Αν μπορείς, περνάς για ένα κρασί…

Προϋπόθεση να έχεις το path blog σου «ζωντανό» ώστε να ενημερώσεις στο παραπάνω link ότι έρχεσαι.

Αυτά.

🙂

Κοιτώντας πίσω

7 μήνες μετά την προηγούμενη εγγραφή μου. Τα τελευταία χρόνια κοντεύει ή μάλλον έχει ήδη γίνει συνήθεια η αρκετά αραιή παρουσία μου εδώ. Αρχικά έλεγα σαν δικαιολογία διάφορα του τύπου: φταίνε τα νέα social media (fb, twitter) που έχουν μια πιο σύντομη έως και λακωνική φόρμα έκφρασης (ειδικά το twitter) και με αυτό κερδίζουν στην κούρσα του χρόνου ή τέλος πάντων με κάνουν να τα προτιμώ περισσότερο. Μετά έλεγα ότι γενικώς δεν παίζει ελεύθερος χρόνος με ηρεμία και άνεση σκέψης και έκφρασης προκειμένου να γράψω ξανά εδώ. Αυτό ίσως να είναι λίγο πιο κοντά στην αλήθεια, όχι τελείως αληθινό όμως. Έχω λοοιπόν πει πολλά σαν δικαιολογίες ειδικά στον εαυτό μου. Αλλού όμως είναι η ουσία και η αλήθεια. Χμ, αλλού..

Έρχεται μια στιγμή που διαπιστώνεις, ειδικά όταν κοιτάς προς τα πίσω ή διαβάζεις προς τα πίσω ή τέλος πάντων αναπολείς, ότι δεν γράφεις – αποτυπώνεις – αποδίδεις τις σκέψεις σου πια με τον ίδιο τρόπο που το έκανες παλαιότερα. Λογικό, θα πει κάποιος, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε.. Ναι. Η ουσία όμως είναι πως το να βλέπω ότι δεν γράφω το ίδιο όπως παλιότερα, ε μου είναι κομματάκι απωθητικό, ενοχλητικό… Και δεν εννοώ με αυτό ότι παλαιότερα αυτά που έγραφα ήταν για Πούλιτζερ, όχι βέβαια, αλλά σίγουρα (είμαι σίγουρος) είχα ένα «κάτι» που δεν το έχω τώρα. Μάλλον. Από ό,τι φαίνεται. Κι αυτό το «κάτι» μου άρεσε να το βλέπω αποτυπωμένο στο χαρτί ή στην ηλεκτρονική σελίδα. Εξάλλου όλοι λίγο πολύ γράφουμε πρωτίστως για τον εαυτό μας. Ε κι όσο λοιπόν δεν το έβλεπα αυτό (και δεν το βλέπω ακόμη) απέφευγα να διαβαίνω από εδώ, από την παλιά γειτονιά.. Ορίστε. Το είπα και ησύχασα! 🙂

Καλά, καλά.. Θα ξαναπεράσω σύντομα. 🙂

Σπόροι και άλλα…

Έτυχε να παρακολουθήσω ένα ντοκιμαντέρ τις προάλλες. Είχε σαν πρώτο θέμα την κατάσταση στην παγκόσμια αγορά των σπόρων. Το χρηματιστήριο των σπόρων, θα έλεγα. Σαν δεύτερο θέμα είχε επιμέρους ρεπορτάζ σχετικά με το ποια στάση κρατούν οι αγρότες της Γαλλίας στο θέμα αυτό. Γαλλικής παραγωγής ήταν το ντοκιμαντέρ.

Πραγματικά, όποιος δεν έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη αυτού του θέματος τα τελευταία 30-40 χρόνια, θα έπεφτε εντελώς από τα σύννεφα αντιλαμβανόμενος το τί ακριβώς συμβαίνει στην παγκόσμια αγορά των σπόρων. Προσωπικά, είχε τύχει πριν πολλά χρόνια να ασχοληθώ φευγαλέα με το θέμα αυτό κι έτσι, ναι, δεν έπεσα από τα σύννεφα. Η παγκόσμια αγορά των σπόρων είναι ένα θέατρο σκληρών μαχών και διεκδικήσεων εξαιρετικά μεγάλων συμφερόντων. Δεν πάει ο νους σας πόσο μεγάλων. Σύντομα μάλιστα αναμένεται και μία γιγαντιαία κίνηση στο χώρο αυτό που θα κάνει πάταγο. Προς το τέλος του έτους θα την τοποθετούσα εγώ. Όπως και να ‘χει πάντως, μιλάμε για τέσσερις μεγάλες δυνάμεις που έχουν στα χέρια τους όλο το φυτικό dna της Γης, με χιλιοκλειδωμένες πατέντες και τίτλους ιδιοκτησίας, αυτό που αφορά σε τροφές ανθρώπων και ζώων. Συμβόλαια, χημικά εργαστήρια, πανάκριβες επεξεργασίες, υβρίδια, κλώνοι… Στο κυνήγι τεράστιων κερδών, στο κυνήγι ενός επισφαλούς πολλαπλασιασμού της παγκόσμιας παραγωγής με αμφίβολες τεχνικές (σε βάθος χρόνου) και συχνά δυσάρεστα έως και καταστροφικά αποτέλεσματα που όμως δεν πτοούν επ ουδενί τα μεγαθήρια που νέμονται αυτού του χώρου.

Στην άλλη άκρη, αγρότες, άλλοι πιστοποιημένοι από το σύστημα και άλλοι «αντάρτες». Πολύ λιγότεροι πλέον οι δεύτεροι. Και ο κόσμος βέβαια. Οι καταναλωτές. Φυσικά δεν μιλάμε εδώ για μποστάνια και χωραφάκια. Μιλάμε για τις μεγάλες καλλιέργειες σιτηρών – δημητριακών, ορυζώνων κλπ. που τρέφουν την πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα. Εκεί που παίζονται και τα μεγάλα παιχνίδια για τα οποία δεν διαβάζουμε πουθενά βεβαίως. Εκεί που καθορίζονται οι πολιτικές χειρισμού της τροφής των ανθρώπων στο άμεσο μέλλον. Εκεί που υψηλή τεχνολογία είναι στην άπληστη υπηρεσία του κέρδους και όχι της υγείας και της προκοπής.Εκεί που απίστευτα θανατηφόρα πολεμικά χημικά χρησιμοποιούνται σε μεταλλαγμένη μορφή σαν ζιζανιοκτόνα. Δεν νοιώθεις λίγο σαν ζιζάνιο τώρα; Φαντάζομαι πως ναι..

Δεν θα γράψω περισσότερα εδώ. Ο καθένας μπορεί να ψάξει μόνος του και να μάθει, όσα μπορεί να μάθει για το θέμα. Όπως έκανε και ο γράφων παλαιότερα. Θα σημειώσω όμως μόνον τούτο που το έχω πει κατ’ επανάληψη και παλαιότερα: Όταν νομίζεις ότι στο προσκήνιο της ζωής και της καθημερινότητας γίνεται μεγάλο σούσουρο, μην μασάς. Διότι γίνεται για να κρύβει άλλο σούσουρο που γίνεται πίσω από τη σκηνή. Και το δεύτερο είναι συνήθως και το σημαντικότερο καθόσον είναι και πιο μακροπρόθεσμο από το πρώτο. Το νου σας λοιπόν για ό,τι μπορεί να γίνεται στις πιο πίσω γραμμές της παγκόσμιας πολιτικής κλπ. καθημερινότητας. Για ό,τι μπορείτε να μαθαίνετε. Με όποιο τρόπο και όσο μπορείτε. Η ενημέρωση και η γνώση ήταν και θα είναι πάντοτε δύναμη. Αυτά γι’ απόψε.

🙂

Κι από Δευτέρα τι;

Έχω κάτι ενοχλητικές απορίες ορισμένες φορές. Να όπως τώρα, αυτές τις μέρες που διανύουμε. Με ιδιαίτερη έξαψη ανακοινώθηκαν και δρομολογήθηκαν από προχθές απεργιακές κινητοποιήσεις στα ΜΜΕ, στα ΜΜΜ, στους ΟΤΑ κλπ. ενώ διοργανώθηκαν και συνεχίζουν σήμερα και αύριο διάφορα συλλαλητήρια και πορείες. Στην πρωτεύουσα αλλά και σε κάποιες άλλες πόλεις φαντάζομαι. Όλα αυτά με σημείο αναφοράς τη σημερινή και αυριανή έκτακτη συζήτηση στη Βουλή για την επείγουσα ψήφιση Ασφαλιστικού και Φορολογικού Νομοσχεδίου την Κυριακή το βράδυ.

Η απορία μου είναι απλή και επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά σε παρόμοιες περιπτώσεις: Κι από Δευτέρα τι;

Αυτή είναι η απορία μου και εξηγούμαι: Αν έρθω εγώ αύριο στο σπίτι σου και σου κλέψω κάτι και καθήσω απέναντι μετά και σε κοιτάω κρατώντας αυτό το κάτι (μπορεί να είναι φαγητό, μπορεί να είναι ρούχο, μπορεί να είναι μια οικοσυσκευή ή ακόμη και κάτι πολύτιμο), τι θα κάνεις; Ή μάλλον, τί είναι λογικό να κάνεις; Θα βγεις στην αυλή να κάνεις μία-δύο ώρες πορεία γύρω-γύρω και μετά θα ξαναμπείς σπίτι; Ή θα έρθεις να ορμήσεις πάνω μου για να μου αποσπάσεις αυτό το κάτι που σου ανήκει; Ή θα απαιτήσεις από την αστυνομία να με συλλάβει και να σου επιστρέψει αυτό το κάτι; Τι θα κάνεις λοιπόν; Ό,τι και να επιλέξεις, υποψιάζομαι πως δεν θα είναι το πρώτο που ανέφερα.

Ελα όμως που εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος επιλέγει το πρώτο! Γι’ αυτό και δεν έχει κερδίσει τίποτα έως τώρα από ό,τι του έχουν κλέψει και μάλιστα του κλέβουν κι άλλα κι άλλα συνεχώς. Λίγο μυαλό χρειάζεται. Τι μπορεί να προσφέρει μια γυροβολια πέριξ της πλατείας Συντάγματος για λίγες ώρες; Υπηρεσίες στην εκάστοτε κυβέρνηση που θέλει να έχει ένα κάδρο διαμαρτυριών πίσω από την ψήφιση των προ-υποσχεθέντων μέτρων. Ναι. Υπηρεσίες στους συνδικαλιστές που θέλουν να αυξάνουν το «αγωνιστικό» βιογραφικό τους για την πολιτική τους ανέλιξη. Ναι. Σε εσένα όμως τι προσφέρει;

Όταν διεκδικώ κάτι που μου ανήκει, το διεκδικώ μέχρι να το πάρω πίσω.

Όταν διεκδικώ κάτι που μου ανήκει, το διεκδικώ σήμερα, αύριο, μεθαύριο, συνέχεια.

Τί νόημα έχει να το διεκδικώ για λίγες ώρες; Είναι τραγικά αστείο και αφελές.

Όταν αυτό που διεκδικώ είναι μια ολόκληρη ζωή, ε δεν σταματώ μια Κυριακή βράδυ και όλα καλά.

Κι από Δευτέρα τι; Πετύχαμε κάτι; Όχι; Τότε γιατί σταματήσαμε;

Αναρωτιέμαι: τόσο απλές ερωτήσεις και φράσεις έχει απευθύνει ποτέ κανείς σε κάποιον συνδικαλιστή/διοργανωτή συλλαλητηρίων; Κι αν ναι, τι απάντηση πήρε;

Απαραίτητη διευκρίνιση: Ναι, έχω συμμετάσχει πολλάκις σε συλλαλητήρια στο παρελθόν. Δεν διεκδικώ το αλάθητο. Πλέον, δεν βρίσκω ικανό έρεισμα για να το ξανακάνω για τους λόγους που εξηγώ παραπάνω. Εάν κάποτε γίνει μία καθολική διαμαρτυρία καθημερινή, συνεχής, νυχθημερόν, με ημερομηνία λήξης μόνον την τελική έκβαση της διεκδίκησης και τίποτε άλλο, τότε ναι, εκεί θα ήθελα να συμμετάσχω με όλες μου τις δυνάμεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι κοροϊδίες και ταπεινές υπηρεσίες προς αυτούς που τάχα αντιτίθενται. Αυτά τα ολίγα για σήμερα. 🙂

Κοίτα να δεις…

Κοίτα τώρα να δεις τί γίνεται: Επιστρέφοντας πρόσφατα ξανά στην καθημερινότητα της blog-ο-γειτονιάς διαπιστώνω με ..έκπληξη πως έχει συσταλεί ιδιαιτέρως ο χρόνος και ότι έχει αυξηθεί κατακόρυφα η ταχύτητα με την οποία με προσπερνάει. Κάθομαι που λες με το laptop και λέω κάτσε να μπω στη γειτονιά να δω τι γίνεται και μετά να γράψω και κάτι… Έτσι πάνε αυτά, με αυτή τη σειρά, πρώτα κοιτάς τι γίνεται γύρω, αν είναι όλοι καλά, τα νέα τους κλπ. και κατόπιν κάθεσαι να γράψεις τα δικά σου. Τουλάχιστον για μένα έτσι λειτουργούσε πάντοτε το σύστημα. Κάθομαι λοιπόν και αρχίζω να περιδιαβαίνω στα γειτονικά blogs… Μπαίνω στο ένα, μπαίνω στο δεύτερο, γράφω και τα σχόλιά μου όπου κρίνω και μ’ αρέσει αυτό που διάβασα, μπαίνω στο τρίτο, στο τέταρτο, ….., στο δέκατο, στο δωδέκατο (σαν τ’ αποψινά Ευαγγέλια ένα πράγμα) και ξαφνικά, μα εντελώς ξαφνικά δηλαδή, εκεί που ο ήλιος ήταν πάνω από το κεφάλι μου, στη μέση του ουρανού, τώρα έχει γύρει τελείως κάτω κι έχει πάρει να σκοτεινιάζει και έχουν φύγει κάτι ώρες…. Δεν γίνεται, κάτι πρέπει να συμβαίνει με το χρόνο, μάλλον ο χωροχρόνος καμπυλώνει επικίνδυνα και επειδή ο χώρος εδώ που είμαι είναι σταθερός σαν σημείο αναφοράς άρα συμπιέζεται ο χρόνος εδώ στον Ιχνηλάτη και αυξάνει η ταχύτητα του χρόνου και άλλα τέτοια επιστημονικά… Κοίτα να δεις τί γίνεται δηλαδή… Κι έτσι που περνά γρήγορα ο χρόνος πώς να προλάβω να διαβάσω τα νέα όλων (που πρέπει να τα διαβάζω) και μετά να γράφω και δικά μου; Μου λες; Και προπάντων πώς να βρω χρόνο να γράφω και περισπούδαστα και ιδιαίτερα όπως όλα αυτά που διαβάζω γύρω; Μου λες; Δεν μιλάς. Δεν μιλάς και σιωπάς. Κι εγώ γκρινιάζω. Ως συνήθως. Έτσι είναι λοιπόν. Απορίας άξιον πάντως που παλιότερα ο χρόνος δεν τα πάθαινε αυτά εδώ μέσα όπως τα παθαίνει τώρα. Μπαίναμε παλιά στη γειτονιά εδώ, γυρνάγαμε γύρω-γύρω, κάναμε τις πλάκες μας, διαβάζαμε, γράφαμε, και δεν πέρναγε τόσο γρήγορα ο χρόνος, δεν έτρεχε τόσο γρήγορα όπως τώρα. Προλαβαίναμε δηλαδή να κάνουμε και χίλια δυο άλλα πράγματα μέσα στη μέρα. Τώρα ζήτημα αν προλαβαίνουμε άλλα δύο. Χίλια πράγματα διαφορά, δεν το λες και λίγο, έτσι; Έτσι να λες. Οκ. Αυτά τα ολίγα είχα να γράψω απόψε. Βλέπω το χρόνο, νάτος, που τρέχει στο βάθος του ορίζοντα. Μπα. Δεν τον προλαβαίνω με τίποτα. Ε άσε τον να τρέχει πια. Μπααα…. 🙂

Στον Ιχνηλάτη (ή ΠΑΘ)…

Σε 4 μήνες κλείνω 13 χρόνια στα blogs του Ιχνηλάτη (με την παλιά και τη νέα τους μορφή, πριν και μετά τον Αύγουστο του 2006 δηλαδή) και περίπου 16-17 χρόνια συνολικά στον Ιχνηλάτη (μέσω του παλιού-παλιού και του νεότερου forum).Ειλικρινά δεν μπορώ πλέον να εντοπίσω την ακριβή αφετηρία της ύπαρξής μου σε αυτόν τον χώρο του Ιχνηλάτη, μετά από τόσα χρόνια, καθώς δεν υπάρχουν πλέον οι σχετικές καταγραφές..

Με κάποια συγκεκριμένη αφορμή σήμερα ασχολήθηκα με διαδικασίες …ανασκαφής σε παλιές και πολύ παλιές επαφές από τα pblogs και το forum. Πολλά συναισθήματα ήρθαν στην επιφάνεια μαζί με ανακατωμένες μνήμες, εικόνες και χίλια δυο. Σε μερικές περιπτώσεις συγκινήθηκα ξανά. Ιδιαίτερες περιπτώσεις αυτές.

Μια ολόκληρη ζωή, μπορεί να πει κανείς. Διαδικτυακή ζωή, η οποία συνοδεύτηκε στην πορεία και με πραγματικές επαφές (εκτός διαδικτύου) και σφραγίστηκε πραγματικά με ωραίες φιλίες, συνδέοντας μεταξύ τους ωραίους ανθρώπους με τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις μεταξύ τους. Κι αν δεν συναντιόμαστε συχνά (τί συχνά δηλαδή, πολύ αραιά και που) με την διαδικτυακή αυτή παρέα, τους γείτονες, τους blog-ο-γείτονες όπως τους λέω, και τους ..Ασμπετιανούς (όπως καθιερώθηκε σαν επίσημη ονομασία), δεν πειράζει. Αρκεί που είναι ο ένας στη σκέψη του άλλου και στη θύμησή του, όποτε κι αν συμβαίνει αυτό στην πορεία του χρόνου…

Τι να πρωτοθυμηθώ; Ειλικρινά μετά από λίγες ώρες ..ανασκαφών, έχω κατακλυστεί από εικόνες και θύμησες, ονόματα και ιδιότητες, καταστάσεις και κόντρα καταστάσεις, σκηνικά ωραία και μη, ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα, συγκινήσεις αλλά και πλάκες μεγάλες…

Επιπλέον είναι και ιδιαίτερο το συναίσθημα να βλέπεις τί έγραφες και πώς πριν από δέκα ή δεκαπέντε ή παραπάνω χρόνια, τί μοιραζόσουν και πώς και με ποιούς, τί σε απασχολούσε και πώς και τα λοιπά…

Αυτά τα ολίγα προς το παρόν.

Θα επανέλθω συντόμως. Εννοείται. 🙂

Νόστος, δρόμος, καρδιά (blogame)

Πισωγύρισμα απόψε στις παλιές καλές εποχές αυτής της γειτονιάς του Ιχνηλάτη. Με τις πλάκες, τα όμορφα κείμενα, τις κόντρες αλλά και τα διάσημα blog-ο-παίχνιδα που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή μας εδώ σε αυτά τα ηλεκτρονικά μέρη..

Νόστος, δρόμος, καρδιά» του τρίπτυχο του θέματος αυτή τη φορά. Κι άντε, στίψε το μυαλό σου να γράψεις τώρα… 🙂

Σαν λαός είμαστε γενικά της «επιστροφής». Ίσως επειδή ανέκαθεν φεύγαμε. Ταξιδιάρηδες. Ανικανοποίητοι. Ανήσυχα πνεύματα. Και κατόπιν, κοιτάγαμε πίσω. Έχουμε κι αυτό να συγκρίνουμε τα πάντα, να ζυγίζουμε και να αναπολούμε το πριν. Πολλοί είναι αυτοί στο διάβα του χρόνου που διάλεξαν να συνεχίσουν το δρόμο. Δυνατοί θα ελεγα. Δεν υποχώρησαν στο αίσθημα του νόστου που σε πλυμμηρίζει από ένα σημείο και μετά όταν είσαι εκτός συνόρων. Άλλοι διάλεξαν να επιστρέψουν. Γνώμονας και στις δύο αποφάσεις η καρδιά πάντοτε. Καθόσον είμαστε και συναισθηματικός λαός. Γνώμονας λοιπόν που πεταρίζει καλύτερα η καρδιά. Εκεί πας, εκεί μένεις και εκεί επιστρέφεις. Όπου κι αν είναι. Όλα αυτά φυσικά έχουν γίνει ποιήματα, τραγούδια, διηγήματα, καλλιτεχνήματα πάσης φύσεως. Διότι είμαστε και δημιουργικός λαός συν τοις άλλοις. Και αρκετά εκφραστικός. Με μάτια, στόμα, χέρια, πόδια, ό,τι θέλεις.

Το τρίπτυχο αυτό έχει αλληλοεξαρτούμενα τμήματα. Συνδεδεμένα. Οι άνθρωποι, όσοι δρόμοι, όσα χιλιόμετρα, όσες θάλασσες, όσοι ωκεανοί και να τους χωρίζουν και πάλι αυτοί μπορούν να συναντηθούν. Να σμίξουν ξανά μέσα από τα μάτια της ψυχής τους. Στη διάσημη περίπτωση π.χ. του Οδυσσέα και της Πηνελόπης ο νόστος ήταν αυτός που τους ένωνε. Που ένωνε τις καρδιές τους. Σμίγανε κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε λεπτό με την καρδιά τους, μέχρι τον τελική επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα του. Όσο μεγαλώνει ο δρόμος της απόστασης τόσο πιο έντονος γίνεται ο νόστος με το καθημερινό πάλεμα της καρδιάς. Κι όσο παλεύει η καρδιά μπορεί να πετύχει να παρασύρει το μυαλό στην επιστροφή και να μικρύνει ο δρόμος της απόστασης και να ηρεμήσει το αίσθημα του νόστου.

Γνωστοί μου blog-o-γείτονες εδώ θα αρχίσουν να μουρμουρίζουν, φαντάζομαι, πού είναι η προσωπική νότα μέσα σε όλα αυτά;

Χμ, είναι και δεν είναι. Μπορώ να αντιληφθώ σε κάποιο βαθμό την κατάσταση που βιώνει ένας μετανάστης, ένας ταξιδευτής, ένας ξεριζωμένος ακόμα-ακόμα, αλλά προσωπικά δεν το έχω βιώσει. Αν εξαιρέσεις δυο δεκαετίες που έζησα σε κάποια απόσταση από τη γενέθλια πόλη μου (αλλά πηγαινοερχόμουν συχνά σε αυτήν), δεν έχω βιώσει κάτι παραπάνω σχετικά με το αίσθημα του νόστου όταν έχεις τραβήξει δρόμο μακρύ και η καρδιά σου κοιτάει πίσω, εκεί που ξεκίνησες. Επομένως δεν έχω να διηγηθώ κάποια σχετική ιστορία ή εμπειρία για χάρη του συγκεκριμένου blogame.

Αφέθηκα και με αυτόματη γραφή όπως συνηθίζω άλλωστε, κατέληξα σε λίγα λεπτά στο παραπάνω κείμενο. Μετράει, δεν μετράει;  😉

Χμ, ποιος να πάρει τη σκυτάλη τώρα που οι περισσότεροι blog-o-γείτονες που γνώριζα/γνωρίζω εδώ είτε έχουν ήδη προσκληθεί είτε δεν περνούν από εδώ πλέον… Πρόβλημα αυτό για το παιχνίδι…

Βρήκα: Δίνω τη σκυτάλη στην princessofthedawn και στον Verseau και στην Λυγερή. Αυτά.

Εορταστικές Σκέψεις…

Οι διάφορες εθνικές, θρησκευτικές, ονομαστικές γιορτές με την πάροδο μεγάλων χρονικών περιόδων κατά τις οποίες η κοινωνική βάση αναδιαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό, δεν μπορούν και δεν πρέπει να μένουν στάσιμες.

Οφείλουν να αναπροσδιορίζονται με βάση τις εκάστοτε τρέχουσες (ειδικές και μη) συνθήκες, τις κοινωνικές ανάγκες και αναζητήσεις, τους εθνικούς αλλά και τους προσωπικούς στόχους του καθενός.Να υιοθετούν στοιχεία και αναφορές της σύγχρονης πραγματικότητας.

Σε αντίθετη περίπτωση κινδυνεύουν να απενταχθούν βαθμιαία από τον κύκλο των αποδεκτών εκδηλώσεων του συλλογικού ασυνείδητου, αφήνοντας πίσω τους ένα δυσαναπλήτωτο κενό. Θα ερωτήσει κανείς: και γιατί θα ήταν κακό κάτι τέτοιο;

Η απάντηση είναι απλή: θα ήταν κακό διότι αυτού του τύπου οι εορτασμοί, στον τόπο που βρεθήκαμε όλοι μας, λειτουργούν σαν συνδετικοί κρίκοι του σήμερα με το μακρινό χθες μέσα από διαφορετικά κανάλια όπως αυτό της εθνικής μνήμης ή αυτό της θρησκευτικής λατρείας. Το να συμμετέχει κανείς σήμερα, κατά το δοκούν, στους σχετικούς εορτασμούς δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ασπάζεται 100% ό,τι αυτοί σημαίνουν ή φέρουν ή χρησιμοποιούν διαδικαστικά. Το να εξακολουθεί κανείς σήμερα να συμμετέχει, στο βαθμό που αυτός επιλέγει, στους σχετικούς εορτασμούς σημαίνει ότι χρησιμοποιεί τις αναφορές τους και τα διηγήματά τους ως το αναγκαίο κανάλι σύνδεσης με την ιστορία του τόπου και της κοινωνίας. Δεν χρειάζεται να συμφωνεί αναγκαστικά με διάφορες εκφάνσεις αυτής της ιστορίας. Όπως και να ‘χει αυτή είναι η ιστορία μας με τα θετικά και τα αρνητικά της. Όπως και μετά 200 χρόνια, ό,τι κάνουμε εμείς σήμερα θα διαβάζεται σαν ιστορία από τους μακρινούς απογόνους μας.

Δεν γίνεται να λειτουργεί μία κοινωνία χωρίς ιστορικές αναφορές. Δεν γίνεται να προχωρά ένας άνθρωπος χωρίς να ξέρει από που ξεκίνησε και πώς. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει αναγκαστικά να προχωρά στο ίδιο μονοπάτι των προγόνων του. Όχι. Όμως σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να γνωρίζει ποιο είναι αυτό το μονοπάτι. Ένας λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του, δεν έχει μέλλον. Και αυτό το τελευταίο, μπορεί να δει κανείς, ότι τηρείται παντού στην υφήλιο. Κανένας λαός δεν αρνείται, σβήνει, το παρελθόν του.

Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, θεωρώ ως στείρα και ανεδαφική την άρνηση ορισμένων να εορτάζουν (με διάφορους τρόπους, δεν έχει σημασία πώς ακριβώς) ή χειρότερα ακόμα, να χλευάζουν τις μεγάλες εορτές που είναι αναγνωρισμένες από την κοινωνία μας διαχρονικά έως σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι αρνούνται την εξέλιξη της κοινωνίας μας ως σήμερα και η οποία είχε υιοθετήσει αυτές τις εκδηλώσεις. Όταν αρνείσαι κάτι όμως, θα πρέπει να προτείνεις κάτι άλλο ισοδύναμο να βάλεις στη θέση του διότι αλλιώς θα χωλαίνει το όχημα της διαχρονικής έκφρασης του συλλογικού ασυνείδητου. Δεν βλέπω όμως ισοδύναμες προτάσεις. Επομένως πρόκειται για άρνηση για την άρνηση ή ακόμα χειρότερα άρνηση εν είδει νεωτερισμού και προοδευτισμού. Ιστορικά κάτι τέτοιο έχει αποδειχθεί επικίνδυνο λάθος και να λοιπόν γιατί πρέπει όλοι να έχουν μια βασική επαφή με την ιστορία του τόπου αλλά και του ανθρώπινης παγκόσμιας ιστορίας γενικότερα.

Αυτά τα ολίγα για σήμερα.

Χρόνια πολλά σε όλους. Χρόνια πολλά ειδικά στους εορτάζοντες σήμερα.

Και ας είναι αναπαυμένοι όλοι αυτοί που με αυταπάρνηση και χωρίς δεύτερη σκέψη έθεσαν τη ζωή τους στην υπηρεσία της πατρίδας.

Μία μεγάλη θυσία που δυστυχώς πολλοί καπηλεύτηκαν και τότε, και κατόπιν και σήμερα.